Het weeshuis van Ki-Yan

Vanmorgen is de laatste belangrijke gebeurtenis in de provincie waar Ki-Yan vandaan komt begonnen! We gaan naar het weeshuis waar hij de eerste 10 maanden van zijn leven heeft gezeten en bezoeken de plaats waar hij door zijn moeder is neergelegd!!
We moesten vroeg opstaan want de taxi stond om 08.30 uur klaar om ons in ongeveer 2 uur naar Jiangyin te brengen.
Wat ons opviel tijdens deze rit was dat we niet echt het gevoel hadden dat we in China zaten. De snelwegen zijn 4 of 5 baans en de natuur lijkt zelfs een beetje op Nederland...Rond 10.30 uur reden we Jiangyin binnen. Angela vertelde ons dat dit een van de rijkste steden van China is...dat kon je ook wel zien!!! Prachtige gebouwen en parken en de omgeving zag er heel verzorgd uit. We voelden de spanning al langzaam opkomen...hier komt onze Ki-Yan dus vandaan, misschien loopt z'n moeder hier wel rond...heel vreemd!!! De chauffeur moest even de weg vragen naar het weeshuis en na 10 minuten stonden we voor de poort...De beveiliging liet ons binnen en we werden meteen begroet door de directeur. Hier bleek al wat voor een warme en vriendelijke man hij is! Meteen Ki-Yan op zijn arm en met hem knuffelen! Geweldig!!! Hierna ging hij ons voor om het weeshuis te laten zien. We werden er even helemaal stil van: wat zag het er mooi en verzorgd uit!!! Marmeren vloeren en op elke muur tekeningen van dieren, autootjes, raketten enz.... Hier kwam er een meisje aan (met maar een arm) die Ki-Yan na schooltijd heeft verzorgd. Zij was als een grote zus voor hem vertelde de directeur. Bij Ki-Yan kwam er meteen een grote glimlach op z'n gezicht en we waren hem voor een half uurtje kwijt!!! Hahaha...Toen gingen we naar de afdeling waar de "special need" kindjes zaten. Ze hadden allemaal een verstandelijke handicap. Ze waren door hun verzorgsters netjes op een stoeltje gezet en wachtten ons op. Ze begonnen helemaal te glunderen toen ze ons zagen en helemaal toen Sandra de tas open deed en de koekjes tevoorschijn kwamen. Een meisje kwam naar mij (Jeroen) toe met een stoel en ik moest bij hun komen zitten. (Later werd ons verteld dat dit meisje een hersentumor had!) Zij begon heel hard te lachen toen ik naast haar kwam zitten en ze raakte mijn arm aan. Ze vond het heel vreemd dat ik haar op mijn arm had!!! Daarna wilde ze nog een paar keer aan mijn haar voelen of het wel echt was....hahaha
Hierna was Sandra aan de beurt om over te lachen...en raad eens waarom??? Om haar grote neus!!! Hahahaha..iedereen lag in een deuk....geweldig!!!
Nadat we hartstochtelijk werden uitgezwaaid liet de directeur nog wat zaaltjes zien met een tv en speelgoed en ook muziekinstrumenten. Dit weeshuis had zelfs een eigen leraar die de kinderen na schooltijd begeleidde met hun huiswerk en ook nog de kinderen Engels leerde: " als de kinderen door Amerikanen worden geadopteerd", zei de directeur. Toen was het grote moment daar, we mochten naar de afdeling waar onze Ki-Yan 10 maanden is verzorgd! Allereerst gingen we naar de speelzaal waar de rest van de kindjes rondliepen met de verzorgsters... Er liep daar 1 verzorgster op 2 kinderen!!! Het zag er allemaal fantastisch uit...we kregen er een warm gevoel van om te zien hoe ons ventje hier heeft mogen rondlopen!!! Allemaal lief en aardig en Ki-Yan ging van arm tot arm en werd helemaal doodgeknuffeld....De directeur moest een teken geven om hem weer aan San te geven!!! hahahaha....
We mochten trouwens overal foto's maken en filmen maar niet van de kinderen die daar rondliepen. Toen liepen we naar de slaapzaal waar Ki-Yan heeft gelegen. Angela had veel weeshuizen gezien maar zelfs zij moest even goed knipperen met haar ogen om te kijken of het wel allemaal echt was. Er was zelfs AIRCO op de slaapzaal!!! Die ging aan als de temperatuur boven de 20 graden kwam. Ze lieten ons het (opgeruimde) bedje van hem zien en we hebben hem (er maar heel even snel...) ingezet voor n fotootje. Ki-Yan vond het allemaal best hoor...
Zijn eigen kledingkastje met zijn naam en geboortedatum mochten we ook zien..en raad eens wat voor grote sticker er op zat....Die van SHINSHEN!!!! hahahahaha

Toen was het tijd om naar kantoor te gaan voor een kopje thee met wat fruit. Hier mochten we al onze vragen stellen die we wilden. We hebben wel redelijk wat informatie gekregen maar dat is voornamelijk praktische info en echt heel diep op zaken doorgaan dat werd enigszins weggewuifd...althans dat was mijn gevoel (San). De reden dat hij een maand in een couveuse heeft gelegen was omdat hij het erg koud had en omdat hij vrij klein was....(???) Maar goed, op een gegeven moment kan je niet door blijven vragen. Wat wel geweldig is is dat ze veel foto's van hem hadden die wij weer mochten fotograferen...van een paar dagen en een paar weken..SUPER!!!!
We weten nu ook dat hij om 07.00 uur is geboren.

Daarna liepen we naar beneden en mochten we bij hun eigen moestuin kijken en bij het grote speeltoestel...Dit hadden we ons echt nooit voor kunnen stellen. Wij hebben wel geluk want we horen hier ook hele andere verhalen...

De directeur nodigde ons uit voor een lunch en hij ging als enige mee (meestal gaan er meerdere van de staf mee). We gingen naar een prachtig restaurant waar we een prive eetkamer kregen...Het kon gewoon allemaal niet op...De directeur was voor iedereen even vriendelijk en had niets autoritairs zoals dat in China wel veel voorkomt bij iemand in een hoge functie. Zelfs onze chauffeur mocht mee-eten en kreeg sigaretjes van hem. Woorden schieten gewoon te kort om deze man te beschrijven...Angela kon er ook niet over uit. Hij was ook elke keer heel lief voor XinShan...XinShan...XinShaaan....hij bleef m maar roepen net zo lang tot ie moest lachen of gek ging doen.

Bij het afscheid kwam het net niet tot een omhelzing maar hij schudde ons de hand met zn beide handen en buigen en dankjewel zeggen...Hij wil graag Ki-Yan zn ontwikkeling volgen dus hebben we emailadressen uitgewisseld. We zijn daar altijd welkom als we met Ki-Yan terug willen komen en Jeroen zei al; "My wife already wants a second child so......"

We beseffen dat we ontzettend boffen met deze directeur en dit weeshuis. Ki-Yan heeft zoveel liefde en aandacht gedacht.
Iedereen was dol op hem en riep zijn naam en wilde met hem spelen...

WIJ MOGEN NIET KLAGEN EN PRIJZEN ONS GELUKKIG.

Later hebben we zijn vindplaats bezocht en daar ook foto's genomen en gefilmd. Dat was een aparte ervaring. Het was een steegje naast een grote bank en dwars op een grote, drukke weg.
We hebben alles in ons opgeslagen..

-----------------------------------------

Morgenvroeg moeten we om 08.45 klaar staan want dan gaan we naar het vliegveld om terug te vliegen naar Beijing...Spannend om te zien hoe onze kleine grote man zich houdt...By the way; Cecile; jouw blauwe broekje is een van de weinge die hij past...verder zakt alles van zn kont af hahaha...daar zitten we dan met onze maatjes 80...NOT!Zelfs de aanrijg-elastieken kunnen niet strak genoeg!! Als we tijd hebben gaan we morgen shoppen voor wat kleinere broekjes..